Doodswens is hard, zwart en intens

“For the mainstream you’re too extreme, for the elitists you’re not evil enough”, dat is een mooie quote die uitdrukt hoe ik tegen onze band in verband met subcultuur aankijk, vertelt drummer en oprichter van de band Inge van der Zon (26). “Je kunt nooit winnen, maar trouw aan jezelf blijven is de enige overwinning”, gaat ze verder. Ik spreek Inge over de veranderingen in de band, waarom hipster Black Metal geen Black Metal is en in connectie staan met donkere krachten.

Doodswens zit nu in een overgangsfase. De band is in 2017 begonnen als duo met Fraukje van Burg. In 2019 hadden we onze eerste release, maar Fraukje is sinds vorig jaar niet meer actief in Doodswens. Na een tour in november, speelden we in mei 2022 in Oberhausen onze eerste show met de nieuwe line-up, met Nico als bassist, vocalist en frontman en Stef als gitarist. Dat was zo’n bijzondere show, dat er muzikaal en spiritueel iets voor mij klikte. Wat muziek live met je doet, dat haal je nergens anders uit. Het rituele en occulte gedeelte van de show is heel intens voor ons op het podium, maar ook voor publiek. In het buitenland ontdekken mensen ons nu als trio, en daar maken we live ook een harde indruk. Mensen worden overgenomen door de energie die we uitdragen. Achteraf krijg je dat terug uit de reacties.

Ja, het voelt sowieso anders. De energie die ik met Fraukje deelde is onvervangbaar. Iedere persoon die op welke manier dan ook betrokken is bij Doodswens, geeft weer nieuwe energie. De intentie en de entiteit als band zal echter altijd hetzelfde zijn. De reden waarom Doodswens nog steeds bestaat is omdat ik in aanraking ben gekomen met deze twee gasten, met wie het op persoonlijk, muzikaal en spiritueel vlak heel goed klikt. Het eerste moment dat wij met z’n drieën bij elkaar stonden, en vervolgens de oefenruimte in gingen, werd voor mij gelijk duidelijk dat dit zo moet zijn. Dit is alles waar Doodswens voor staat. Die energie komt over op het publiek en mensen voelen dat echt, dat wij daar als drie-eenheid staan.

Het woord ‘’leuk’’ gaat niet samen met mij, Black Metal of Doodswens. Dat is niet wat de muziek is voor mij. Doodswens is intens en tijdens het spelen komt er donker en kwaad naar boven. Het is afzien en pijn, die ik tot me laat komen en in de muziek uitdraag. Tijdens het optreden raak ik mezelf heel snel kwijt. Dat komt ook door het rituele aspect, met de corpse paint en het bloed. Ik ben dan iets of iemand anders. Ik raak heel erg opgefokt en boos. Ik krijg het gevoel dat ik in connectie sta met donkere krachten. Ik functioneer niet zonder te kunnen optreden en te drummen. Het is een uitlaatklep, en de energie die ik terug krijg heb ik echt nodig om te leven en te overleven.

Voor mij persoonlijk is Black Metal meer dan een muziek genre. Het is een geluid, een gevoel en algemene instelling. Wat deze muziek naar boven haalt is voor mij heel sterk en intens. Pure Evil and Darkness, zo kun je dit het beste omschrijven. Ik haal hier heel veel uit, en dit heeft binnen in mij iets losgemaakt. De muziek, het bijbehorende geloof maar ook de omgang met de dood spreekt me aan. Ik heb altijd heel erg geleefd met het idee van de dood dichtbij me. Het leven leven omdat de dood komt. ‘Die for Satan’, dat vind ik in Black Metal. Er is ook een community verbonden aan Black Metal. Het ontmoeten van gelijkgestemden bij optredens, en het uitwisselen van visie, passie en overtuiging met andere muzikanten, dat is wat mijn leven betekenis heeft gegeven.

Ik ben al heel mijn leven zoekende naar waar ik bij hoor. Altijd had ik het gevoel buiten de boot te vallen. Ik denk, voel en hoor andere dingen dan de meeste mensen. Op de basisschool kwam het Satanisme tot mij. De symbolen, diepgang en filosofische gedachten die daarbij horen spraken mij aan. Ik kon me ook gelijk vinden in de de kijk op de wereld en de plek van de mensheid daarin. Veel van deze symbolen, betekenissen en overtuigingen had ik al in mij zitten, maar door het een naam te kunnen geven, Satanisme, ontdekte ik ook een hele wereld die daaraan verbonden is. Een aantal jaar later kwam ik terecht bij Black Metal. Dit was nieuw in mijn leven, maar tegelijkertijd voelde het heel bekend en vertrouwd. In Black Metal vond ik eindelijk een complete weergave van hoe ik de wereld zie, en hoorde ik de de geluiden die ik in mijn hoofd hoor terug. Alles viel op z’n plek.

Ik heb voor mezelf een hele duidelijke visie wat Black Metal is en wat niet. Passie en toewijding, dat hoort bij Black Metal. De Black Metal subcultuur wordt vaak gezien als extreem gatekeeping en elitair, maar voor mij is het heel belangrijk om de muziek en de lifestyle bloedserieus te nemen. Daar moet je niet mee fucken, en ook geen concessies in doen. Een band die klinkt als Black Metal of eruit ziet als Black Metal, maar waar niet de juiste personen, instelling en overtuigingen achter zitten, is voor mij geen Black Metal.

Iedereen mag zelf weten hoe en wat die doet met zijn leven, en in muziek en kunst is dit juist zo belangrijk om deze ultieme vrijheid te kunnen voelen. Maar voor ik iets Black Metal kan noemen, moet er toch heel wat meer achter zitten dan alleen de sound en looks van een band. De post-black metal en de moderne black metal scene trekken het meer een ‘hipster’ kant op en maken het genre meer toegankelijk. Dit neemt niet weg dat je er niet op een andere manier iets uit kan halen, of op je eigen manier van mag en kan genieten. Maar True Black Metal is in mijn ogen satanisch, offensief, donker, agressief en niet voor iedereen weggelegd. Het is iets waar mensen bang voor moeten zijn.

Als ik muziek ga maken met Stef en Nico luisteren we naar onszelf, naar het diepe gevoel van binnen en kijken we wat eruit komt. Het is wel terug te leiden naar de muziek waardoor we het meeste aangetrokken zijn en waardoor we onze levens laten leiden. En dat is voor ons de rauwe old school Black Metal. Mijn muzikale voorkeur wordt alleen maar nog donkerder, nog rauwer en nog luider. Dat is bij Stef en Nico ook zo, zij komen letterlijk uit die jaren 90 generatie. Zij hebben die tijd echt meegemaakt, en dat gevoel is nooit weggegaan. Het is zelfs sterker geworden. Dat heeft dus ook invloed op de toekomst van de band en de sound. Voor mij voelt het alsof dit klopt en echt zo had moeten zijn. Doodswens begint zich om te vormen naar hoe het in mijn ogen altijd al had moeten zijn.

Wij zijn op dit moment veel bezig met het schrijven van nieuwe nummers en onze nieuwe sound en concepten aan het uitwerken. We hebben na de zomer ook behoorlijk wat optredens in de planning staan, bijvoorbeeld op Hard Rock Fest in Avelgem België op 7 oktober, op het Blow-Up festival in Finland op 14 oktober en op het Samhain festival in België op 30 oktober. Op 22 oktober spelen we op Hit The City in de Effenaar. Vorig jaar hadden we op dat festival ook een avond geprogrammeerd, dat doen we dit jaar weer alleen maken we nu zelf ook een verschijning. Hierna ligt de main-focus op onze nieuwe release, sluiten wij het oude Doodswens hoofdstuk officieel af, en slaan wij een nieuwe pagina open. Wij laten ons leiden door het proces en luisteren hierin vooral naar ons eigen gevoel. Niks staat vast, alles komt zoals het moet zijn.