Achter de plaat met Robin van DeWolff: "Ik moest huilen na die opname"

"Sorry, ik zit nog in mijn badjas", gaat de toetsenist van start wanneer we elkaar op een druilerige maandagochtend ontmoeten via een videocall. Met aan mijn kant een joggingbroek en warme sloffen, ervaren we één van de weinige gemakken die de coronatijd wel heeft achtergelaten. Zoals voor velen was die tijd ook voor de heren van DeWolff een uitdaging. Ze brachten maar liefst twee platen uit, Tascam Tapes en Wolffpack, met de hoop dat ze hiermee direct op tour konden. Helaas was dit voor beide albums niet het geval.  
 
"We brachten Wolffpack uit met het idee 'dan kunnen we vast alweer touren', maar toen hebben we de release als een livestream moeten doen. En nu komt er eindelijk een plaat uit waar we wel direct mee kunnen touren. Wacht, ik klop het af op hout. Je weet maar nooit wat er gaat gebeuren", zegt Robin.

Het proces achter 'Love, Death & In Between' is een soort reactie op het vorige album 'Wolffpack'. "Wolffpack hebben we in de lockdown geschreven en via zoommeetings ideeën voor nummers uitgewisseld. Ook zijn veel nummers afzonderlijk van elkaar opgenomen. Hierdoor ben je een soort van aan het schilderen aan een nummer. Je voegt allemaal elementen toe en zodra je iets hebt toegevoegd kan je denken: 'Dat moet toch anders'. En dan doe je het gewoon weer opnieuw. Daarnaast was er heel weinig menselijk en fysiek contact. Dat is iets wat we erg misten en wat we bij deze nieuwe plaat juist compleet anders wilden doen", legt de toetsenist uit. "Wanneer we opnemen in Nederland gaat iedereen aan het einde van een studiodag naar huis. We wilden juist samen eten, slapen, gewoon alles samen", gaat hij verder.

Om dit te verwezenlijken, reisde de band met acht bevriende muzikanten af naar het puntje van Bretagne. Ze verbleven in een oude Franse kostschool, met daarbij een analoge studio. "Elke ochtend stonden we op en gingen we samen ontbijten, en op een gegeven moment was het tijd om muziek te gaan maken", vertelt Robin.

Het opnameproces verschilde ook door het gebruik van een taperecorder. "Dan neem je nummers in zijn totaliteit op. Dus ten opzichte van ons eerdere schilderij, zie ik dit meer als een foto. We hebben wel een paar takes voor een nummer gedaan. Maar als er in die ene take iemand een beetje raar op de foto staat, dan zou je dat in het schilderij uitgummen en opnieuw doen. Nu is de opname dát moment geweest en dat creëert een bepaalde feel en energie op de plaat die je niet kan creëren als je aan het schilderen bent", aldus de muzikant.

Het uitstapje naar het buitenland en een andere studio was wel even wennen voor DeWolff. De meeste albums namen de heren zelf op in hun eigen studio. Robin: "Het heeft wel twee of drie dagen geduurd voordat we ervan overtuigd waren dat dit vet was. Je legt toch ineens je vertrouwen in iemand anders. En dat zijn wij niet gewend." Toch gaf het de mannen ook juist ruimte. "Je kan je eigenlijk veel meer focussen op de performance van de muziek", vult hij aan.

Ondanks de positieve ervaring, is het vertrouwen in anderen door één gebeurtenis misschien wel een beetje op de proef gesteld. "We hadden een nummer opgenomen en de volgende dag zei de opnameman: 'Jongens, ik moet even met jullie praten'. We dachten dat we op het matje werden geroepen, want we waren met elf man echt all over the place. Maar toen zei hij dat hij per ongeluk een nummer had gewist. Het was ook nog een track waar we langer op hebben gezeten en die moest toen dus opnieuw", zegt Robin lachend. Hij gaat verder: "Dat is wel het coole aan analoog. Het komt de creativiteit ook wel ten goede, dat je iets maakt en je kan het alleen maar weggooien of bewaren. Je kan niet tien dingen kiezen en het beste uit alles pakken." 

De muzikanten die je hoort op het album 'Love, Death & In Between' zijn geen ingehuurde sessiemuzikanten. "Het zijn mensen die al jaren met ons muziek maken. Dat was heel leuk, ook om hun enthousiasme te zien. Eentje had zelfs net een kind gekregen, maar heeft alles op alles gezet om toch mee te kunnen gaan. Het is zo bijzonder om dan samen zo'n mooi kunstwerk te maken en te spelen", vertelt Robin.

De toevoeging van extra muzikanten was hier en daar wel een uitdaging. "'Message For My Baby' heeft een stuk op het einde wat voor ons drieën toen we het bedachten best wel natuurlijk voelde. Maar toen we het met elf man speelden, en iedereen zijn eigen interpretatie ervan had, werkte het niet. Dus daar hebben we heel lang tevergeefs op gezeten", aldus de toetsenist.

Ook de track 'Wontcha Wontcha' kostte wat moeite om op tape te krijgen, maar om een andere reden. Robin: "Het was het laatste nummer dat we opnamen. Iedereen is toch best wel gaar en kapot. We moesten echt alles op alles zetten om dat nummer er ook nog goed op te krijgen, tot frustratie en bozige gezichten aan toe."

Ondanks hier en daar een wat moeilijkere sessie, kijkt de toetsenist met heel veel plezier terug op hun bijzondere opnameproces. Wat voor hem het meest memorabele moment was? De opname van het zestien minuten durende nummer Rosita. "Het is heel moeilijk om zestien en een halve minuut alles te geven. Er zit geen rustmomentje tussen. Als je ergens een grote fout maakt, dan moet iedereen echt alles opnieuw doen. Dit nummer namen we op dag vijf op, geloof ik. Dat was zo'n ontlading. Ik heb daarna moeten huilen, omdat ik het zo bijzonder vond hoe wij dit met zijn allen deden", vertelt hij.  

"Een ander moment is dat de hond van de studio was ontsnapt, omdat ik het poortje open had laten staan. Die ben ik door het hele dorp achterna gerend. Dat was eigenlijk best wel eng", blikt Robin lachend terug.

Op het nieuwe album 'Love, Death & In Between', vind je zoals de titel doet vermoeden nummers over de liefde en dood. "En het leven wat ertussenin zit. We zochten een soort titel die de plaat omvat. Het heeft een bepaalde mystiek en door deze titel kwamen we ook op het idee voor het artwork. Het beschrijft ook hoe pijnlijk liefde soms kan zijn en wat voor grijs gebied het eigenlijk is, en daardoor is het ook weer zo mooi", legt de muzikant uit.

De tracks gaan overigens niet vaak over één specifiek persoon, maar over een concept. Zo schreef zanger en gitarist Pablo het nummer Mr. Garbage Man vanuit het idee dat je niets aan je lichaam hebt, als je met dat lichaam niet kan liefhebben. "What use are these arms, if I can't wrap them around you", zingt Robin vanuit zijn appartement in Utrecht.

Ook kent het nieuwe album twee nummers over 'liefde die nep is', Gilded (ruin Of Love) en Counterfeit Love. Deze gaan over liefde die gemaakt is en daardoor niet werkt. Gilded is een donkerder nummer, Counterfeit Love is iets minder serieus ingestoken. "Het was leuk om twee nummers over hetzelfde te maken. Eigenlijk was het einde van Gilded; 'look out for counterfeit love'. Dit hebben we toch maar veranderd, omdat we het raar vonden dat een ander nummer dan zo heet. Nu is de tekst: 'Here lies the ruin of love'", aldus de bespeler van het Hammondorgel.  

Bij sommige nummers start het trio met de muziek, waarna ze vervolgens na gaan denken over een concept. Als voorbeeld hiervan noemt Robin de meest recente single Night Train. "Deze hebben we geschreven vanuit de gedachte: 'stel we staan op het podium, wat wil je dan als publiek horen?' Toen hadden we het idee om iedereen mee te nemen op reis en kwamen we uit op een trein waarop iedereen welkom is, alle misfits", legt hij uit.

Nadat het concept is verzonnen, is het vaak aan Pablo de taak om het mooi rijmend te maken. "Ik ben zelf nooit heel sterk geweest in het schrijven van teksten, maar vind het wel heel leuk om er zo met z'n drieën over na te denken. Dan hebben we een zin die moet kloppen met iets anders, en dan zoekt Pablo synoniemen en mooie woorden op waar het op kan rijmen", vertelt Robin verder.

Het nummer Rosita is niet voor de liefhebber van vluchtigheid. De track duurt maar liefst zestien en een halve minuut en tikte tijdens de release show in Paradiso begin januari zelfs twintig minuten aan. "Er is een plaat van Leon Russel, Leon Live, waar hij veel nummers achter elkaar speelt en ze een soort van aan elkaar bouwt als een medley. Dat inspireerde ons om ook een medley-achtige song te maken", legt de toetsenist uit.

Voor de tekst van het nummer liet Pablo zich inspireren door het komische coming of age-drama Licorice Pizza. "Die film gaat overal en nergens heen, en dat vond hij wel vet. In combinatie met het medley-idee van Leon Russell dacht hij: 'Dit moet niet een soort van super samenhangend verhaal zijn'. Het is juist heel vet als het begint met een heel normaal liefdesverhaal en dat het eindigt in de weirdste Goddess of Love and Death. Dat idee komt van Licorice Pizza af", stelt Robin.  

Voor de vraag hoe de heren de afgelopen vijftien jaar zijn gegroeid, blikt Robin terug op hun livestream uit 2020. Hiervoor oefende de band meer dan 100 nummers, waaronder tracks die zij al vijftien jaar geleden hebben geschreven. "Het leuke was om te merken dat we, met de muzikale groei die we zelf hebben doorgemaakt, de nummers die we toen hebben geschreven nu op een andere manier benaderen. Want een melodie is een melodie en een nummer is een nummer, maar je kan het op heel veel manieren interpreteren en spelen", aldus de toetsenist. 

Toch blijft 'groei' een lastig woord voor de muzikant. "Ik vind het interessant om na te denken over dat wat muzikanten, muziekjournalisten en muziekkenners vaak 'groei' noemen. Voor fans en muziekliefhebbers kan het zomaar zijn dat de eerste twee platen onze beste platen zijn. Dat is het mooie aan kunst. Het resoneert bij sommige mensen en bij sommige mensen niet. Je kan niet ontkennen dat een muzikant of kunstenaar die langer bezig is meer leert. Dus wat dat betreft noem je het groei, maar het is niet per se het beste voor iedereen", filosofeert Robin.

De toetsenist stelt dat het nieuwe album hun kunstenaarschap van het moment van opname reflecteert. "Dat geeft ook een bepaalde rust wanneer we een nieuwe plaat aan het maken zijn. Dat we niet hoeven te denken: 'deze moet beter zijn dan de vorige'. Het moet reflecteren waar we nu staan", gaat hij verder. 

Afgelopen najaar mocht DeWolff mee op tour als support act van The Black Crowes. Niet alleen was het onwijs vet om te mogen openen voor hun helden, het was ook nog een inspiratie voor Robin om anders op het podium te gaan staan. "De zanger geeft wel echt een show. Hij is heel erg in touch met het publiek en zingt naar hen toe met zijn hand en vette moves. Ik ben zelf al wat beweeglijker op het podium gaan staan sinds ik dat gezien heb", licht hij toe.  

Robin gaat verder: "Als ik op het podium sta, ben ik ook graag in mijn wereld met de muzikanten. En vind ik het soms zelfs een beetje eng om in contact te staan met mijn publiek. Maar het is wel echt heel mooi als ik dat meer of beter kan. Mensen zeggen na de show weleens van 'je zit zo cool in je eigen wereld, dat is heerlijk om te zien'. Maar nu denk ik: Nee, ik moet veel meer naar dat publiek toe spelen." 

Wat je kan verwachten van de liveshow rondom 'Love, Death & In Between? Een volle bühne, want zeven muzikanten die mee hebben gewerkt aan de plaat gaan ook mee op tour. "De achtste is onze geluidsman, dus hij kan niet meedoen", lacht de toetsenist. "We gaan wat we op het album hebben gedaan live hercreëren. 

Benieuwd geworden naar hoe de plaat 'Love, Death & In Between' live klinkt? Op 3 februari stappen de psychedelische bluesrockers van DeWolff de bühne op in de Grote Zaal. Scoor snel je tickets!